Nowe opowiadanie! + Rozdział 3 - Part of you...

ZAPRASZAM WAS WSZYSTKICH NA MOJE NOWE, NIETYPOWE OPOWIADANIE!
http://priest-jbff.blogspot.com/



        Ocierając z policzka ostatnią, kującą łzę, Cindy przekręciła klucz w drzwiach skromnie urządzonego, dwupokojowego mieszkania. Wynajmowała je razem z narzeczonym za skromną pensję kelnerki i dorywcze dochody studenta. Nie potrzebowała więcej. Miała ciszę, spokój, dach nad głową, a u boku kochającego mężczyznę, z którym pragnęła przeżyć każdy dzień. Był dla niej dobry, szanował ją i przede wszystkim kochał. A ona odwzajemniała każde z uczuć. Naprawdę odwzajemniała, a nie jedynie łudziła się i robiła chłopakowi nadzieje przez kilkanaście długich miesięcy.

        -Wróciłam! - krzyknęła, kładąc na podłodze w przedpokoju torebkę i zsuwając ze stóp buty. 

Była zmęczona i marzyła jedynie o ciepłym łóżku i ramieniu narzeczonego, wtulającym ją w jego ciepłe ciało. Zanim jednak mogłaby rzucić się na świeżą pościel, uśmiechnęła się szeroko, od ucha do ucha. Widok Ryana, stojącego przed blatem w kuchni, w cienkim fartuszku obwiązanym wokół pasa i przy szyi, zawsze poprawiał jej nastrój. Nawet kiedy do oczu cisnęły się łzy, a usta samoistnie wykrzywiał grymas, jego szeroki uśmiech potrafił zdziałać cuda.

        -Tosty, naleśniki, czy jajecznica na maśle? - uniósł jedną brew, trzymając w prawej dłoni bochenek świeżego chleba, a w lewej kilogramowe opakowanie z mąką. - Mogę zaproponować jeszcze pyszne kanapki z serem i pomidorem.

        -W zupełności wystarczy mi ciepły buziak na powitanie. Jestem wykończona, Ryan. Miałam ciężki dzień - Cindy westchnęła głęboko, musnęła wargami policzek szatyna i opadła na kanapę.

Nadal nie zapomniała. Nie zapomniała o nieoczekiwanym spotkaniu Justina, w jednej z wąskich, londyńskich alejek. Nie potrafiła zapomnieć o człowieku, który wyrządził jej tyle krzywd, a teraz, po powrocie, jednym spojrzeniem uginał jej wiotkie kolana i doprowadzał do palpitacji serca. Pojawił się akurat teraz, gdy życie Cindy wkroczyło na właściwe tory i pędem zmierzało w stronę szczęśliwego, nowego rozdziału. Akurat teraz, gdy udało jej się zapomnieć i obiecać przed samą sobą, że nie wróci do minionego okresu w życiu.

        -Faktycznie wyglądasz na zmęczoną. Coś się stało, kochanie? 

Ryan pełnił rolę dobrego anioła, który zawsze przy niej był. Zawsze, bez wyjątku. Również teraz zobaczył, że sercem i myślami jego dziewczyny, przyszłej żony, szarpie niepokój, może nawet strach. Usiadł obok niej i złapał jej małą dłoń, gładził ją opuszkami palców i momentami muskał wierzch wargami. Cindy otwierała się tylko przed nim, tylko jemu ufała, ponieważ tylko on znał każdy szczegół jej życia. Każdym podzieliła się z Ryanem. Każdym obarczyła jego dobre, pełne miłości serce.

        -On wrócił. Widziałam go dzisiaj, rozumiesz? Rozmawiałam z nim - wypuściła jeden, krótki oddech i kilka szybko wypowiedzianych słów. 

Przebiegła palcami po włosach, starając się uspokoić, jednak cuda potrafił zdziałać jedynie Ryan. Wystarczyło, że przy niej był. Po wielu miesiącach w samotności potrzebowała wyłącznie obecności drugiej osoby.

        -Cindy, o kim ty mówisz? Kto wrócił? Z kim rozmawiałaś? - dopytywał z przejęciem, coraz ostrożniej, lecz również coraz czulej pieszcząc skórę jej dłoni. - Skarbie, co się dzieje? Jesteś przerażona, widzę to. Nie próbuj zaprzeczać. Wiesz, że znam cię lepiej, niż ktokolwiek.

ON zna ją najlepiej.

        -Justin jest w Londynie. Nie wiem, co tutaj robi, skąd się wziął i dlaczego przyszedł na kawę akurat do kawiarni, w której pracuję. W Londynie jest przynajmniej tysiąc podobnych kawiarni, a on musiał trafić akurat na tę. Uciekłam tylnym wyjściem. Bałam się, że będzie chciał ze mną rozmawiać, że znów będzie agresywny. Poszedł za mną, zatrzymał w jednej z bocznych uliczek.

        -Zrobił ci coś? - Ryan przerwał narzeczonej w pół zdania. Sama myśl, że były facet Cindy mógłby dotknąć ją koniuszkiem najmniejszego palca, podnosiła mu ciśnienie i jednocześnie chwytała za serce.

        -Nie, spokojnie. Chciał ze mną jedynie porozmawiać, nic więcej. Nie był natarczywy. Nie był agresywny. Był... nad wyraz spokojny. Niebezpiecznie spokojny.

Kolejny raz był pieprzonym ideałem, bo go kochasz, idiotko.

        -Chodź tu do mnie, kruszynko. Wiesz, że dopóki jesteś ze mną, nikt cię nie skrzywdzi. Nie pozwolę na to.

Ryan wyciągnął przed siebie ramiona i zamknął Cindy w silnym uścisku. Ucałował czubek jej głowy i zacisnął powieki. W dniu, w którym Cindy we łzach opowiedziała mu o każdym złym wspomnieniu, gdy otworzyła się przed nim, jak książka przed spragnionym wiedzy, przyrzekł sobie, że nigdy nie dopuści do jej krzywdy. Zamierzał bronić jej całym ciałem, do utraty tchu, do utraty życia. To ją kochał i przy niej chciał spędzać najpiękniejsze w życiu chwile. Wyleczył ją z lęków i niepokojów. Oswoił ze swoim dotykiem i nauczył czerpać z pieszczotliwych gestów jedynie przyjemność. To jemu w głównej mierze zawdzięczała powrót do życia.

        -Kocham cię, Ryan. Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby Ciebie nie było obok. Wiem, że nie pozwolisz mnie skrzywdzić, dlatego nie boję się go, nie boję się stawić czoła przeszłości, ponieważ wiem, że więcej do mnie nie wróci.

Kłamała. Bała się niezmiernie. Tym razem nie agresji i brutalności ze strony Justina. Obawiała się o własne serce, któremu wystarczyły dwa czułe słowa mężczyzny, aby na nowo lgnąć do niego, jak przed laty.

        -Mam propozycję nie do odrzucenia, kochanie. Ty przegryź coś, żebyś nie padła z głodu, a ja w tym czasie przygotuję ci gorącą kąpiel z kieliszkiem wytrawnego wina. Co ty na to?

        -Zawsze wiesz, czego najbardziej mi trzeba, Ry - szepnęła w jego klatkę piersiową i musnęła ją, zanim pozwoliła chłopakowi wstać i opuścić ją, choćby na dwie minuty. 

Przyzwyczaiła się do jego obecności i niekiedy, gdy Ryan wychodził z kolegami na piwo, czuła się pośród czterech ścian mieszkania bardzo samotnie. Siadała wtedy przed ekranem telewizora, włączała powtórkę jednego z dennych seriali i pochłaniała okrągły litr lodów czekoladowych, jak typowe nastolatki w amerykańskich komediach.

        Wgryzła się w dojrzałe jabłko i, oparłszy głowę na zamszowej poduszce na kanapie, wsłuchiwała się w odgłos wody, uderzającej o powierzchnię wanny. Marzyła o tym, aby zanurzyć się w pianie i poczuć na spiętym karku duże dłonie Ryana, masujące je delikatnie, tak, jak najbardziej lubiła.

        -Mogę prosić księżniczkę do łazienki? - Ryan szarmancko pochylił się nad Cindy i uniósł jej lekkie ciało.

Dziewczyna objęła ramionami jego szyję i zaczęła spokojnie machać nogami, jak mała dziewczynka, którą tatuś wieczorem niósł do łóżeczka. Nie omieszkała sobie również ucałować policzek dwudziestodwuletniego chłopaka, którego powieki po każdym czułym muśnięciu zamykały się na moment, aby ponownie drgnąć ku górze, ukazując coraz to szczęśliwszy błysk w oku.

        Ryan posadził swój skarb na skraju wanny i zaczął zsuwać z niej spodnie, składając przy tym pocałunek zarówno na prawym, jak i na lewym udzie, a później na łydce i kostce u stopy. Cindy bawiła się niesfornymi loczkami na jego głowie i zachichotała, gdy wraz z pocałunkami przeniósł łaskoczące usta na skórę jej brzucha i żeber. Widziała w jego spojrzeniu miłość, jaką przed laty dostrzegała w oczach Justina.

Na samo wspomnienie umięśnionego szatyna pokręciła szybko i energicznie głową. Nie mogła pozwolić, aby nagłym pojawieniem się w jej życiu wywrócił jego porządek do góry nogami. Musiała zapomnieć. Wmawiała sobie, że chce o nim zapomnieć.

Błąd. Nie chciała zapominać, a wspominać najpiękniejsze chwile.

        -Uczynisz mi ten zaszczyt i weźmiesz ze mną gorącą kąpiel? - spytała zalotnie, przejeżdżając paznokciem po mięśniach na nagim brzuchu Ryana.

        Stała już w wannie, nago, czekając, aż narzeczony dołączy do niej i pozwoli przytulić się do umięśnionego torsu. Cindy z chęcią wspierała na nim policzek. Czuła się bezpieczna, kochana, doceniona, szanowana. Czuła się, jak prawdziwa kobieta.

Ryan niezwykle czule obchodził się  drobną Cindy. Kochał się z nią tylko wtedy, gdy widział w jej oczach pożądanie i nigdy nie nalegał na seks. Wiedząc, przez jakie piekło przeszła, pragnął oszczędzić jej wszelkich zawodów i kolejnego cierpienia. Teraz jednak, gdy położywszy się w wannie, przyciągnął do siebie szatynkę, a ona z troską zaczęła muskać jego nagą pierś, wyczuł, że może dotknąć ją w sposób, w jaki dotykał ją jedynie w przypływach podniecenia.

***

        Korzystając z momentu, w którym Ryan wyszedł do samochodu po notatki z wykładów, Cindy przekroczyła próg balkonu, odpalając papierosa zapalniczką. Gorąca kąpiel i delikatny seks z narzeczonym pozwolił osiemnastolatce odprężyć się i zrelaksować nie tylko spięte ciało, ale również umysł. Na moment udało jej się zapomnieć o Justinie, o jego słowach, o samej zbliżonej do niej postaci. Nie czuła lęku, lecz głęboki niepokój. Bała się, że pewnego dnia, po kolejnym ciepłym spojrzeniu, ulegnie mu i złamie serce Ryanowi. 

Zawsze zastanawiała się, jakie uczucie towarzyszy osobie, zakochanej w dwóch mężczyznach jednocześnie. Teraz poznała je sama. Była rozbita i każdą myśl o jednym mimowolnie sprowadzała w stronę drugiego. Była zamknięta w złotej klatce, w której szczeble stanowiła miłość. Była więźniem miłości, zarówno do Justina, jak i do Ryana. Tylko jedno z uczuć było prawidłowe, jednak serce skutecznie zagłuszało rozum. Pragnęło ich obojgu, aby poczuło się spełnione.

        Cindy oparła się o barierkę balkonu, wsuwając papierosa w usta, zaciągając się głęboko dymem i po chwili odsuwając go od ust. Ryan nie lubił, gdy paliła, dlatego zawsze wybierała moment bez chłopaka u jej boku. Sądziła, że papierosy pomagają jej się rozluźnić, a w rzeczywistości jeszcze silniej spinały wszystkie mięśnie. 

Oparta o szczeble balkonu spoglądała w dół, na chodnik, pokryty czernią nocy. Jednakże, pomimo ciemności zdołała dostrzec dobrze zbudowaną sylwetkę, spoczywającą na pobliskiej ławce. Rozpoznała go od razu. Nie musiała spoglądać na twarz, nie musiała badać jej rysów. Wiedziała, że to Justin siedzi na ławce przed blokiem, z łokciami wspartymi na szeroko rozstawionych kolanach. Zaciągał się papierosem w odstępach identycznych, co Cindy. 

        Wpatrywał się w nią bez wytchnienia. Światło z wnętrza domu rzucało jasną poświatę na jej delikatną twarz i mokre kosmyki włosów, a także nagie ramiona i lekko odznaczające się spod skóry obojczyki. Nie mrugał, niemal się nie poruszał, nie licząc zaciągnięć papierosem. Musiał na nią patrzeć. Czuł wewnętrzną zachciankę, aby po dwóch, niespełna trzech latach, znów nauczyć się na pamięć rysów jej twarzy, odcienia tęczówek i koloru pełnych, ułożonych w serce ust.

        Siedział na ławce od ponad dwóch godzin, wypalając papierosa za papierosem i rzucając niedopałki na chodnik. Miał nadzieję, że jeszcze ujrzy ją dzisiejszego wieczora. Gdy tylko jej anielska sylwetka wyłoniła się zza drzwi balkonowych, serce mężczyzny zabiło mocniej, a ślina utknęła w dole gardła. Jego jedynym marzeniem było, aby również spojrzała w jego kierunku, rozpoznała go i posłała jeden jedyny, ciepły uśmiech, ukazujący szereg prostych, białych zębów.

        Nie wytrzymał dzielącej ich odległości. Upuścił na trawnik ostatni niedopałek papierosa i ruszył pod balkon, umieszczony na pierwszym piętrze. Z każdym krokiem widział dziewczynę coraz dokładniej, lecz nadal nie był w pełni usatysfakcjonowany. Chciał stanąć pół kroku przed nią, jak parę godzin temu, w jednej z londyńskich uliczek. To właśnie wtedy jego uczucia zrodziły się na nowo.

        -Zejdź do mnie Cindy, albo to ja wejdę na górę - powiedział spokojnie, przebiegając palcami po włosach.

        -Nie wygłupiaj się i idź stąd, Justin, proszę - wyszeptała, jakby bała się, że ktoś prócz szatyna mógłby usłyszeć jej zdesperowany głos.

        Justin domyślił się, że w mieszkaniu, oprócz Cindy, może przebywać jej narzeczony. Prawdę powiedziawszy, nie miało to dla niego większego znaczenia. Chciał jedynie spojrzeć na Cindy z bliska i musnąć jej gładką skórę, przyciągającą wzrok i wierzch szorstkiej dłoni.

        Wbrew prośbom osiemnastolatki zaczął wdrapywać się po balkonie na parterze, a później bez większego problemu podciągnął się na szczeblach balkonu Cindy. Jego mocno rozbudowane mięśnie pozwoliły mu już po chwili stanąć pół kroku przed szatynką. Gdy zaczęła się cofać, szedł w przód. Gdy ze strachem przełknęła zalegającą w gardle ślinę, posłał jej ciepły uśmiech. Robił wszystko, aby na nowo ją do siebie przekonać.

        -Nie bój się, Cindy - mruknął, kiedy plecy dziewczyny uderzyły o jedną ze ścian w salonie, a on stanął przed nią i oparł się o nią na łokciach po obu stronach głowy.

        -Justin, zwariowałeś? Co ty tutaj, do cholery jasnej, robisz? - syknęła, nerwowo spoglądając na drzwi wejściowe, w których w każdej chwili mógł pojawić się Ryan. Nie wiedziałaby, jakimi słowami się tłumaczyć.

        -On tu jest? - uniósł obie brwi, muskając czoło dziewczyny. - Twój nowy facet tu jest?

        -Wyszedł na moment, ale w każdej chwili może wrócić. Poza tym, nie nowy facet, tylko narzeczony. Za trzy tygodnie bierzemy ślub.

Justinowi niewidzialna dłoń zacisnęła się na sercu. Sama myśl o innym mężczyźnie przy boku Cindy jeszcze trzy lata temu wpędzała go w cholerną złość. Teraz natomiast prowokowała smutek. Nie była jego. Należała do innego, który każdego ranka mógł witać ją czułym pocałunkiem, a wieczorami tulić jej ciało, dopóki nie zasnęła.

        -Nie odpowiedziałeś na pytanie, Justin. Co ty tutaj robisz? Masz się stąd jak najszybciej wynosić. Nie przypominam sobie, żebym cię zapraszała, pomijając fakt, że aby mnie tutaj znaleźć, musiałeś mnie śledzić do samego domu. To jest stalking, wiesz?

        -Spokojnie, kochanie. Chciałem cię tylko zobaczyć, poczuć twój zapach i ciepło twojego ciała, usłyszeć twój głos. Nie chcę niczego więcej.

Pod Cindy kolejny raz ugięły się nogi. Wystarczyło jedno, wypełnione pięknem zdanie, aby jej miłość odradzała się wewnątrz rozbitego serca. Przez moment pragnęła zawiesić ramiona na jego szyi i wtulić w jej zagłębienie twarz, a później czubkiem nosa utworzyć wąską ścieżkę, którą obdarzyłaby pocałunkami. Musiała potrząsnąć głową i zacisnąć powieki, by nie widzieć pary przejmujących tęczówek. Inaczej skłonna byłaby ulec.

        -Proszę cię, Justin, idź już stąd. Błagam - wyszeptała, a w jej głosie słyszalne było drżenie. Czuła się okropnie, wiedząc, że kocha ich dwóch. Zarówno Ryana, który wyciągnął do niej otwartą, pomocną dłoń, lecz także Justina, przez którego cierpiała najwięcej.

        Mężczyzna ostatni raz złożył pocałunek na czubku jej głowy, wśród mokrych włosów. Nie wyszedł jednak z mieszkania, tylko skierował się do drugiego z pomieszczeń, sypialni. Zapalił światło i przez kilka chwil wpatrywał się w duże, małżeńskie łóżko, z nieodgadnionym wyrazem na poważnej, skupionej twarzy.

        -Sama myśl o tym, że sypiasz z nim w tym łóżku, cholernie boli - wymamrotał pod nosem, po czym podszedł do materaca i ujął w dłonie mniejszą z poduszek.

Przyłożył materiał do twarzy i głęboko zaciągnął się zapachem. Nie mylił się. Poduszka należała do Cindy, a na jej powierzchni unosiła się słodka, delikatna woń, bijąca od jej ciała. Justin pragnął mieć przy sobie choćby najmniejszą cząstkę, która w każdym momencie przypominałaby mu o dawnej, choć jednocześnie obecnej miłości. Jego bliscy nie mylili się, mówiąc, że ma na jej punkcie prawdziwą, silną i nieuleczalną obsesję. Jedyne lekarstwo stanowiła jej obecność.

        -To sobie zachowam - mruknął, wsuwając poduszkę za jedno ze skrzydeł skórzanej kurtki, podkreślającej jego mięśnie. - A teraz dobranoc, słoneczko. Śpij słodko, mój mały aniołku - posłał Cindy najcieplejszy wśród uśmiechów i skoczył przez balkon, na świeżo skoszoną trawę, w tym samym momencie, w którym drzwi mieszkania skrzypnęły, a do środka wrócił Ryan, trzymający w dłoni teczkę z notatkami.

        Cindy nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. Nie po tym, co zaszło przed momentem między nią, a Justinem. Nie teraz, kiedy jej miłość do szatyna powraca z każdym przejawem jego obecności.

~*~

ask.fm/Paulaaa962